Umræða og fréttir

Í íslenska þjóðfélaginu hafa verið umhleypingatímar rétt eins og í veðrinu síðustu daga. Ljóst er að staða lækna hefur stöðugt farið versnandi, bæði hvað varðar launakjör og einnig vinnuaðstæður. Hvernig launamálin hafa þróast þarf næstum ekki að ræða hér. Klipið og skorið hefur verið í hvívetna og sjúkrahúslæknar, heilsugæslulæknar sem og sjálfstætt starfandi læknar finna allir mikið fyrir því. Þetta hefur svo, eins og fólki hefur orðið tíðrætt um, valdið því að læknum á Íslandi fer fækkandi. Yngri læknarnir fara fyrr í sérnám en áður, hluti sérfræðinga hefur flust af landi brott. Engar tölur eru til um hve margir læknar búsettir á Íslandi vinna að hluta til erlendis, en vitað er að þeim fjölgar jafnt og þétt. Þetta hefur mikil áhrif á alla læknastéttina. Heilsugæslulæknir sem er yfirhlaðinn störfum og sér ekki fram úr sjúklingafjöldanum reynir að vísa þeim veikustu á sérfræðinga, sjálfstætt starfandi eða á sjúkrahúsum. Þar er hins vegar allt yfirfullt og ómögulegt að bæta á sig meiri vinnu. Kandídatar og læknar í sérnámi hérlendis vinna undir miklu álagi og flýta sér eins og unnt er til útlanda í sérnám. Ýmsar starfsstöðvar hafa verið sameinaðar og starfsaðstaða versnað til muna, sem eykur verulega vinnuálag.

Sem sagt sitja allir í sömu súpunni þegar læknum fækkar.

Það er mikilvægt fyrir framtíð lækninga á Íslandi að bæta bæði vinnuaðstæður og launakjör lækna hérlendis. Það er ekki hagur þjóðarinnar að þessi þróun haldi áfram.

Það er ekki lengur eftirsóknarvert að koma heim til Íslands að sérnámi loknu. Það er mikil breyting frá því sem áður var. Víða eru auglýstar lausar stöður lækna og enginn sækir um. Launin þykja léleg og vinnuaðstaða víða lök. Fæstir heillast líka af mikilli vaktabyrði og vinnuálagi. Sá tími er liðinn að það þyki fínt að vinna sér til óbóta.

Mikið hefur breyst frá þeim tíma þegar læknum erlendis þótti mikill fengur í að því að fá eitt Morgunblað til aflestrar. Tölvutæknin og tíðar flugferðir hafa meðal annars orðið til þess að fjarlægðin frá heimahögunum er ekki svo mikil þótt búið sé erlendis til langframa. Fáir flytja til Íslands að sérnámi loknu af einskærri heimþrá og sennilega enginn af skyldurækni við íslenskt þjóðfélag.

Það er því ótrúlega mikilvægt þegar kemur að kjarabaráttu lækna, sjálfstætt starfandi sem annarra, að við stöndum saman, ung sem aldin. Við þurfum hvert á öðru að halda til að halda heilbrigðiskerfinu gangandi. Við verðum að fá kjör bætt svo læknar snúi aftur að sérnámi loknu og einnig að okkur takist að halda kandídötum og læknum í upphafi sérnáms við störf á Íslandi. Hvar sem við vinnum þá er mikilvægt að við tölum einum rómi og stöndum vörð um sameiginleg hagsmunamál.

Ef fækkun heldur áfram verður óvinnandi hér fyrir lækna.

Stöndum því saman í baráttunni þótt ekki vinni allir á sama kjarasamningi.