Umræða og fréttir

Ég á tvær dætur, Ingibjörgu og Guðrúnu, og ef þær hefðu fæðst þegar ég var um tvítugt hefðu þær líklega heitið Hneta og Rjúpa. En þess í stað bera þær klassísk íslensk nöfn en hafa alltaf verið kallaðar ýmsum nöfnum, oftast apríkósa og geit. Það var geitin sem fór með mér í Asíureisu sem hér verður rakin.

Í blaðamannssamningi við útgefendur eru þeir dásamlegu skilmálar að blaðamaður geti á nokkurra ára fresti fengið þriggja mánaða leyfi. Þetta leyfi tók ég síðastliðið vor og þegar Guðrún var búin með prófin stungum við af út í spegilsléttan flóann sem Víetnam hringar sig í kringum. Á leiðinni þangað urðum við að gera stuttan stans í Dúbæ, og þegar við höfðum gert Víetnam skil flugum við til Siem Reap í Kambódíu og þaðan til Bangkok í Tælandi.

Dúbæ gæti átt innkomu í Star Wars, fríkaður staður og áttunarvandinn liggur einsog mara yfir öllu. Gull og gersemar, fleiri flugvélar en bílar, talandi gosbrunnar, kvikasilfrið fast við 40 gráður eða ofar, og ef einhver vara fæst ekki í borginni þá er hún bara einfaldlega ekki til! Mannfólkið einsog í 1001 nótt, með öll sín öpptúdeit fjarskiptatæki frá apple, emírar og kalífar og ómarar í nýþvegnum og pressuðum snjóhvítum kuflum og svo heilu hjarðirnar af kvenfólki í kolsvörtum brakandi búrkum.

Við héldum fluginu áfram með Emirates, konungum sandsins. Næsta mál á dagskrá: HCMC, Ho Chi Minh City, eða bara Saigon einsog borgin hét sem var nefnd í hverjum einasta fréttatíma í víðri veröld í ameríska stríðinu einsog Víetnamar kalla það – allir aðrir segja Víetnamstríðið.

Stóreygar mæðgur ofan af Íslandi eru fagnaðarefni á þessum slóðum og einkum vildu leiguhjólamenn hafa af okkur fé, en það voru upphæðir sem skiptu engu máli. Við fyrstu kynni er Saigon hræðileg: stór, menguð, ruglingsleg, sjóðheit, ljóslaus og göturnar alveg pakkaðar af ærandi vélhjólum. Það er útilokað að komast yfir breiðgöturnar þeirra án þess að krækja saman höndum og leggja á djúpið, fyrst gargaði ég dáldið á leiðinni en eftir 6 vikna ferðalag á vélhjólaslóðum vorum við orðnar alveg sallakúl og gengum ákveðið, óhræddar og virðulegar gegnum bullandi umferð á 8 akreina götum og vorum eins og Móses á svipinn og hjólafljótið vék fyrir okkur hvar sem við stigum niður fæti.

 Framhald ferðasögunnar er rakið í myndatextum.

Á markaðnum í Hoi An,  - gamalli hafnarborg þar sem Japanir, Kínverjar, Hollendingar og Indverjar
gerðu sig heimakomna við verslun og viðskipti á 17. og 18. öld. Gamli bærinn er óbreyttur síðan á
dögum þessara kaupmanna, hann er lágreistur og lifandi og ansi hipp og kúl, þar eru skraddarar og
kjólameistarar og hönnuðir á hverju horni, og þar fæst krydd og dúkar, teppi og alls kyns varningur og matargerðin er í heimsklassa. Grænmeti á markaðnum gæti ekki ferskara og hollara verið, það er sumt mjög miðaldalegt útlits og minnir varla á mat, en hér er hvorki notuð frystivara né örbylgja. Til marks um hversu „lifandi“ staðurinn er má geta þess að á hótelherbergi okkar voru tveir froskar að tsjilla og annar þeirra gerðist laumufarþegi í veskinu mínu. Hann skaut svo upp smetti í næstu borg og mætti þar grimmum örlögum sínum.

 

Nýstúdentar í Hanoi í víetnömskum sparifötum að sjálfsögðu – í gamla háskólanum eða bókmennta-
hofinu sem var stofnsett árið 1070. Nöfn nemenda eru hoggin út í þykkar steintöflur sem hvíla á bakinu á skjaldbökum. Þau dýr eru í hávegum höfð á þessum slóðum og allir trúa á risaskjaldböku sem býr í tjörn í 101 Hanoi.

 

 
Þessum leiguhjólara leist vel á íslensku sparibaukana sem þurftu að komast uppá lagið með að reikna
út lokaprísinn. 283.000 víetnömsk dong jafngilda 10 evrum sem eru 1600 kall – það kostaði til dæmis
fyrsta máltíðin sem samanstóð af þremur stórum hrísgrjónaréttum, einum bjór og einum ferskum
ávaxtasafa.

 

Ekki margar bókabúðir sem urðu á vegi okkar. Í þessari búð fengust bara vel með farnar gamlar
teiknimyndasögur, í strangri röð og reglu, og það var bannað að koma á skónum inn í búðina.

 
Nálarhúsin í Dúbæ, ógnarmjó og há, og óskiljanlegt hvernig þau halda jafnvægi útí öllum þessum
sandi sem er óstöðugasta efni sem um getur.

 

Halong Bay (Drekaflói) er stöffaður með 2000 eyjum og út á örlítinn part hans sigla skrilljónir túrista
árlega. Við Guðrún fórum líka, vorum sóttar á hótelið okkar í Hanoi og spurt eftir: VEDISSKAR
PHETINSTTIN, - sem er nýstárlegasta útgáfa af nafninu mínu sem ég hef séð. – Flóinn er ægifagur,
kalksteinninn í eyjunum og gróðurinn setja sviðið fyrir sjóræningja og ævintýri.

 

Konungsríkið Tæland er ánægt með sig, mjög ólíkt nágrönnum sínum. Við fórum að landamærum
Myanmar, og sigldum á uppistöðulóni virkjunar. Vatni þriggja fljóta, meðal annars því fræga Kwaí,
hafði verið hleypt á dal sem íbúarnir urðu að hypja sig uppúr, og af því vatnsstaðan var lág sáum við
hof sem er ofan vatns í þrjá mánuði á ári en í annan tíma á kafi! Þarna var stytta af þjóðsagnapersónu
sem skar fingur af óvinum sínum, fílar voru á næsta leiti og brokkuðu hlýðnir með okkur, og í hvert
mál var dýrðlegur matur, meðal annars sticky rice sem er mangó og sæt hrísgrjón – og gleðin skín
af manni! 

Guðrún mín á 124. hæð í Burj Khalifa í Dúbæ, hæsta húsi í heimi. Hæðirnar eru alls 160 og húsið rís
tæpan kílómetra uppúr sandinum.

 

Rétt við borgina Siem Reap í Kambódíu er langstærsta þvívíddar ráðgáta í heimi og eitt af undrum
veraldar, þar er stærðar svæði með endalausum hofum og byggingum frá því um 900-1500. Frakkar
fundu rústirnar fyrir 150 árum og þeirra fornleifafræðingar hafa rannsakað svæðið mest. Angkor Wat
er langstærst bygginganna og situr í þjóðfána Kambódíumanna. Það er bókstaflega engu líkt að
þvælast þarna um, ekki orð um það meir!