Umræða og fréttir

Sigurjón Jóhannsson Fæddur 12. ágúst 1933 - Dáinn 18. ágúst 2005

Snemma árs 1976 ákváðu forráðamenn Lækna­blaðsins að leyfa ráðningu blaðamanns í hlutastarf við blaðið. Ég leitaði þá til gamals skólabróður míns, Sigurjóns Jóhannssonar, sem ég vissi að kunni til verka við frágang blaða og fékk hann til starfa. Við þá ráðningu skipti ekki minna máli að Sigurjón var vel að sér um sálarlíf prentara.

Samstarfið við Sigurjón var farsælt og það var eftirsjá að honum þegar hann flutti til Noregs fjórum árum seinna. Þangað fylgdi hann konu sinni, Ernu Þorleifsdóttur læknaritara, sem var á leið í framhaldsnám í félagsráðgjöf.

Sigurjón var fljótlega ráðinn sem kennari við norska blaðamannaháskólann vegna þekkingar hans á blaðamennsku og vinnslu blaða, þótt hann hefði ekki háskólapróf upp á vasann. Þar kom sér vel listfengi hans enda var hann fær ljósmyndari að auki. Þegar heim kom tók hann þátt í að hleypa af stokkunum upplýsinga- og fjölmiðlabraut við Fjölbrautaskólann í Breiðholti þar sem hann starfaði fram að eftirlaunaaldri.

Um leið og ég þakka Sigurjóni samfylgdina og samstarfið vil ég ítreka það sem ég hef áður sagt að velgengni Læknablaðsins hefur æ síðan hann kom til starfa byggst á því að blaðið hefur notið þeirrar gæfu að hafa góða blaðamenn í starfi.

Ég votta börnum Sigurjóns og eftirlifandi sambýliskonu hans, Ingibjörgu Þórarinsdóttur, samúð mína.

Örn Bjarnason

Við þessa kveðju Arnar Bjarnasonar vil ég bæta örfáum orðum. Um það leyti sem Sigurjón réðst til starfa á Læknablaðinu var hans aðalstarfsvett­vangur á Þjóðviljanum. Þar kynntist ég honum þegar ég hóf störf sem blaðamaður í ársbyrjun 1973. Ég er ekki frekar en Sigurjón með langa menntun að baki en naut þeirra forréttinda að geta leitað til reyndra blaðamanna sem leiddu mig fyrstu sporin í faginu.

Meðal þeirra sem reyndust mér best á þessum tíma var Sigurjón Jóhannsson. Það kom mér ekki á óvart að hann skyldi helga sig kennslu síðari hluta starfsævi sinnar því honum var í blóð borið að segja ungu fólki til og kenna því réttu vinnubrögðin. Okkur varð vel til vina og þó við sæjumst ekki reglulega voru fundir okkar alltaf ánægjulegir. Að kynnum okkar bý ég enn og vil þakka fyrir mig.

Þröstur Haraldsson