Umræða og fréttir

Sumarið er hálfnað hvað sem veðurfréttirnar segja okkur með sól, rigningu, blíðu eða blæ. Við sem erum rétt farin að njóta sumarsins stöku helgar erum líklega flest hlaðin verkefnum á meðan samstarfsfólk okkar nýtur sumarleyfisins og getur komið til baka endurnært. Við leggjum mikið á okkur til að samstarfsfólkið mæti ekki beint í uppsöfnuð verkefni þegar sumarleyfi þeirra lýkur. Hvert okkar þekkir ekki til þess að hafa mætt háum bunkum af rannsóknarniðurstöðum, sem reyndar eru hægt og bítandi að breytast í mikinn fjölda rafrænna gagna. Málið er nefnilega það að skjólstæðingarnir fara ekki í frí þó samstarfsfólkið geri það. Enn og aftur skiptir samstaða og samkennd meðal okkar lækna máli. Það er þægilegt að fara í sitt sumarleyfi vitandi það að gott samstarfsfólk sinnir skjólstæðingum okkar og pappírsvinnu á meðan við erum fjarverandi.  

Það er einnig mikilvægt þegar snúið er aftur til starfa að sumarleyfi loknu að vinnuaðstaðan sé í góðu standi. Þrátt fyrir að mest hafi borið á bágri starfsaðstöðu á Landspítala í fjölmiðlum má gera mun betur á mörgum öðrum vinnustöðum, bæði innan höfuðborgarsvæðisins og um land allt. Það er því mjög mikilvægt að við reynum sjálf að hafa áhrif á starfsaðstöðu okkar og aðbúnað. Reynum að láta ekki aðrar stéttir stjórna vinnuaðstöðu okkar  og aðbúnaði ef kostur er. Þetta sannast enn og aftur þegar nýlega var fjallað um innkaup á nýjum sjúkrabílum sem eru mun minni í sniðum en þeir fyrri. Nýinnkeyptir sjúkrabílar virðast vera nokkuð smáir í sniðum, þrátt fyrir að vera hagkvæmir í innkaupum. Það er ekki sjúklingum, sjúkraflutningamönnum eða læknum bjóðandi að flytja mikið veikan og/eða slasaðan einstakling við mjög þröngar aðstæður. Það getur þurft að stöðva sjúkrabílinn til að nálgast mikilvæg tæki, tól og lyf. Nú þekki ég ekki nákvæmlega hvernig var staðið að þessum innkaupum, en þeim virðist svipa til fleiri innkaupa og ákvarðana um vinnuaðstöðu þar sem aðrar starfsstéttir taka ákvarðanir með misjafnlega góðum árangri.

Við ættum að láta okkur þessi mál varða og reyna að hafa áhrif á ákvarðanatökur sem þessar, því einungis þannig er möguleiki á að bæta úr þessum málum.

Nú þótt ótrúlegt megi virðast, við lækkandi sól, vinnur samninganefnd Læknafélagsins að kjarabaráttu okkar. Það er mikilvægt að við fylgjum þeim samningi eftir og leggjum einnig áherslu á bætta vinnuaðstöðu. Við höfum öll lagt á okkur mikla vinnu við að mennta okkur til þess að lækna og líkna fólki ásamt því að sinna fræðistörfum. Ef við eigum að geta sinnt okkar störfum almennilega er nauðsynlegt að vinnuaðstaðan sé ekki aðeins ásættanleg heldur mjög góð.  

Að lokum verð ég að minnast á annað mikilvægt málefni sem ég tel alveg óásættanlegt. Nú árið 2014 þegar við erum að bjóða nýja kandídata, sem eru jafnvel fleiri kvenkyns, velkomna til starfa er launamunur kynjanna ennþá bersýnilega til staðar á meðal okkar lækna. Lítið hefur farið fyrir umfjöllun og tölulegum upplýsingum sem birtust á heimasíðu LÍ í byrjun mánaðarins. Þar er athyglisvert að sjá launamun sem sérstaklega birtist í formi svokallaðra „annarra launa“ og skýrist því ekki af yfirvinnu sem lengi hefur verið talið skýra muninn á launum kynjanna. Að þetta skuli vera enn við lýði næstum 100 árum eftir að fyrsta konan, Kristín Ólafsdóttir, útskrifaðist sem læknir árið 1917 er sorglegt að sjá. Þetta er málefni sem samstaða ætti að vera um þar sem ekkert okkar mun sætta sig við það að dætur okkar fái ekki sömu laun og karlkyns samstarfsmenn þeirra fyrir sömu vinnu með sömu menntun að baki.

Ég tek því undir orð Ólafar Birnu í síðasta tölublaði og segi „stöndum saman“. Einblínum á það sem sameinar okkur lækna fremur en það er sundrar okkur. Reynum að njóta sumarsins þrátt fyrir miklar annir. Fyllum á batteríin fyrir áframhaldandi baráttu fyrir bættum kjörum og betri aðstöðu með lækkandi sól í haust.