02. tbl. 97. árg. 2011
Fræðigrein
Brot úr sögu stungulyfja. Með sérstöku tilliti til íslenskra aðstæðna
Ágrip
Fyrstu lyfjadælur og holnálar, sem nota mátti af öryggi til þess að koma lyfjum í bandvef undir húð, í vöðva, í æð eða eftir atvikum annars staðar, komu fram skömmu eftir 1850. Morfín er fyrsta lyfið sem gefið var undir húð úr lyfjadælu og gegnum holnál. Íslenskir læknar virðast ekki hafa notað stungulyf við lækningar fyrr en um aldamótin 1900 og aðgengi að stungulyfjum og notkun þeirra virðast hafa verið lítil fram undir 1930. Stungulyf voru notuð áður en vitneskja um sýkla eða örverur varð almenn meðal lækna og áður en menn fengu haldbæra vitneskju um jónajafnvægi í frumum. Stungulyf eins og þau sem nú þekkjast eru því árangur áratugalangrar þróunar. Það var og mikil framför þegar farið var að nota einnota lyfjadælur og nálar kringum 1960. Framleiðsla stungulyfja virðist hefjast hér að marki á fjórða tug 20. aldar og var á tímabilinu 1940-1970 á allmargra höndum. Tveir stærstu framleiðendurnir höfðu mikið úrval lyfja en hinir framleiddu einkum vítamínstungulyf (B og C vítamín) og staðdeyfingarlyf (prókaín). Framleiðendum stungulyfja fækkaði smám saman og framleiðslan lagðist af upp úr aldamótunum 2000.
Inngangur
Stungulyf eru fljótandi lyfjasamsetningar ætlaðar til íkomu í húð, eða gegnum húð, slímhúð eða vessahúð. Til verksins þarf lyfjadælu þar sem mældum einingum lyfjanna er þrýst með bullu gegnum holnál í húð, bandvef undir húð, vöðva, æð eða annars staðar. Nothæfar lyfjadælur og holnálar komu fyrst fram upp úr 1850. Var gjöf lyfja undir húð eða í vöðva að kalla óþekkt áður, ,en menn höfðu þó reynt slíkar lyfjagjafir mun fyrr með frumstæðum aðferðum. Kröfur til gerðar lyfjadæla og stungulyfja uxu smám saman. Þó var komið allnokkuð fram á 20. öld áður en öllum kröfum til stungulyfja sem nú eru gerðar, var fullnægt. Brot af þessari sögu er rakið hér, ,allt til ársins 1965, er skráning sérlyfja hófst eftir gildistöku lyfsölulaga nr. 30 29. apríl 1963.
Notkun stungulyfja varð talsvert útbreidd í ýmsum nálægum löndum þegar leið á 19. öld. Átti þetta sér í lagi við um morfín og aðra plöntubasa (alkalóíða), sem hreinunnir voru úr plöntum (atrópín, skópólamín, stryknín, kókaín o.fl.). Má meðal annars sjá þessa stað í Danmörku. Þótt flestir íslenskir læknar hafi á þessum árum ýmist verið menntaðir í Danmörku eða verið mótaðir af dönskum læknavísindum, hófst notkun stungulyfja mun síðar hér en í Danmörku.
Til þess að fá yfirlit yfir framboð á stungulyfjum var kannaður fjöldi þeirra frá og með Lyfjaverðskránni 19131 og til og með fyrstu Sérlyfjaskrárinnar 1965.2 Jafnframt var reynt að meta notkun og framboð á stungulyfjum (og lyfjadælum) með því að kanna skrif og auglýsingar í Læknablaðinufram eftir árum, svo og skrif í Tímariti um lyfjafræði. Loks voru ársskýrslur helstu spítala kannaðar frá upphafi og fram á fjórða tug 20. aldar.
Framleiðsla stungulyfja hér á landi hófst væntanlega að marki upp úr 1930 og var um skeið á allmargra höndum. Innlend framleiðsla stungulyfja hélst í áratugi, en er nú endanlega aflögð að því best er vitað.
Elstu heimildir
Lyfjagjöf í æð er að stofni til eldri en gjöf í húð, í bandvef undir húð eða í vöðva. Ræður hér að nokkru að fyrrum var algengt að taka mönnum blóð með bíld (e. lancet), en einnig að lyfjum í lausn varð komið í bláæðar við innrennsli án þess að dælur þyrfti til.
1. Gjöf lyfja í æð
William Harvey (1578-1657) birti grundvallarrit sitt um blóðrás og starfsemi hjartans (Exercitatio anatomica de motu cordis et sangvinis in animalibus) árið 1628. Sagan segir að þetta hafi vakið áhuga annars þekkts Englendings, Christophers Wren (1632-1723), á því að gefa lyf í æð. Wren, sem var prófessor í stjörnufræði í Oxford og að auki þekktur arkitekt, hafði kynnst Harvey á námsárum sínum. Árið 1656 dældi hann ópíum og öðrum efnum í bláæðar hunda og notaði við það fjaðurpenna sem tengdur var lítilli blöðru. Heimildir eru ennfremur um tilraunir með lyfjagjafir í dýr í Þýskalandi 1642. Árið 1657 gaf svo Wren manni lyf í æð (vinum emeticum; kalíumantímónýltartrat). Að vísu leið yfir manninn og varð að hætta við gjöfina. Engu að síður er talið að þetta sé elsta heimild um gjöf lyfja í æð hjá mönnum.3, 4
2. Gjöf lyfja í eða undir húð og í vöðva
Howard-Jones5 benti á að telja mætti fyrstu tilburði til að koma lyfjum undir húð eða í vöðva manna þá, að skjóta örvum með eitri að óvinum. Þekktasta örvaeitur sem sögur fara af er kúrare, sem indíánar á Amazónsvæðinu notuðu og var síðar hreinunnið og notað til lyfja.6 Fyrstu tilraunir til þess að koma lyfjum í vöðva voru á hundum og þær gerði einn þekktasti læknir þeirra tíma árið 1809, Frakkinn Francois Magendie (1783-1855). Hann setti örvaeitur frá Java, sem innihélt stryknín, á odd trégadds og rak í afturendann á hundum. Þeir dóu úr strykníneitrun.5, 7 Árið 1828 birti franskur skurðlæknir, Lembert (1802-1851), grein um „endermíska aðferð” (méthode endermique), sem annar franskur læknir, Lesieur, hafði raunar lýst árið 1825. Aðferðin fólst í því að fjarlægja yfirhúð (með blöðrugefandi efni í plástrum) og bera á vessafyllta undirhúð duft, lausn eða smyrsli með lyfjum (oft morfíni). Þessi aðferð til lyfjagjafa varð mjög útbreidd.5, 8 Aðferðin hefur þó bæði verið sjúklingum erfið og óviðurkvæmileg. Að auki má ætla að frásog lyfjanna frá íkomustað hafi verið breytilegt.
Þriðji franski læknirinn, Lafargue, lýsti því árið 1836, hvernig hann skar í yfirhúð með bólusetningarbíld sem hafði verið stungið í rakt duft með morfíni í. Nokkrum árum síðar tók hann upp nýja tækni þar sem hann smurði nál með morfínpasta, stakk henni í húðina og dró síðan út aftur þannig að morfínpastað sat eftir. 5, 8
Árið 1861 lýsti Lafargue enn aðferð til að koma lyfjum í föstu formi undir húð (implantation). Þessi aðferð hlaut ekki brautargengi, en var endurvakin 75 árum síðar með lyfjaforminu implantablettae.5, 8
Írskur læknir, Francis Rynd (1801-1861), lýsti 1845 (og ítarlega 1861) áhaldi til þess að gefa morfín staðlega við taugaverk (neuralgia) frá andlitstauginni þríeinu (N. trigemini). Aðferð Rynds byggðist fremur á innrennsli en inndælingu. 5, 8
Það var fyrst árið 1865 að læknar áttuðu sig á því að íkoma stungulyfja djúpt í vöðva hefði í för með sér minni ertingu og þyldist betur en gjöf lyfja í bandvef undir húð.4
Lyfjadælur og þróun þeirra
Alexander Wood (1817-1884) var skoskur læknir sem starfaði í Edinborg (mynd 1). Hann gaf morfín í lausn eða smyrsli með endermískri aðferð við taugaverk. Dag einn árið 1853 var hann að herpa saman æðar og æta með ferríklóríði í æðagúl á höfði barns. Hann notaði dælu og holnál sem var sérstaklega ætluð til slíkra aðgerða og kennd var við Ferguson, skurðlækni í London. Við þessa aðgerð á barninu kom honum í hug að dælan og nálin myndu henta til þess að gefa morfín staðlega við taugaverk. Hann reyndi þetta fyrst á gamalli konu og gaf henni stóran skammt af morfíni.9, 10 Þetta telst vera upphaf lyfjagjafa í bandvef undir húð (e. subcutaneous/hypodermic injection) í nútíma- skilningi.
Dælan sem Wood notaði í fyrstu var með bol, bullu og bullustaf úr gleri og stút úr málmi (silfri?). Engin merki voru á dælunni eða stafnum til þess að mæla rúmmálseiningar. Wood endurbætti bæði dæluna (setti á bolinn rúmmálsmerkingar) og nálina (notaði fínni nál og færði gatið nær enda og skáslípaði). Skrúfgangur var á stútnum og nálin skrúfuð þar á.5, 7, 11 Franskur skurðlæknir, Charles-Gabriel Pravaz (1791-1853), bjó til lyfjadælu sem við hann var kennd („l'appareil Pravaz”). Pravaz notaði dæluna aldrei til lækninga í mönnum þótt endurbætt gerð hennar nyti síðar allmikillar hylli. Pravaz-dælan var flóknari að gerð en endurbætt Ferguson-dæla eins og Wood notaði.5, 8
Árið 1869 smíðaði þýskur verkfærasmiður sem bjó í París, Wülfing Luer (d. 1883), nýja lyfjadælu sem við hann er kennd. Luer-dælan hafði þann kost að nálin var ekki skrúfuð á stútinn, heldur smellt á keilulaga enda hans. Hefur þetta haldist á lyfjadælum. Upphaflega voru merkingar til þess að mæla rúmmálseiningar á bullustafnum.4, 5, 11 Á mynd 2 er sýnd seinni útfærsla á Luer-dælum þar sem merkingar (ml) eru á bol og sérstök „loka“ („lock“) er á stút til þess að tryggja festingu á nálina.
Record-dælurnar voru upphaflega þýskar (framleiddar af Dewitt og Herz í Berlín). Þær komu á markað á árunum 1906-1909. Telja má að þessar lyfjadælur með síðari breytingum hafi orðið ríkjandi uns einnota lyfjadælur komu til sögunnar upp úr miðri 20. öld. Bullan og bullustafurinn voru upphaflega úr málmi.4, 5 Á mynd 3 er sýnd Record-dæla sem talin er vera upphafleg („original“).
Til eru skrár um lausamuni er heyrðu til Sjúkrahúsi Reykjavíkur 1867 og 1878 en það var helsti spítali landsins á 19. öld. Í þessum skrám eru hvorki taldar lyfjadælur né nálar, en ýmsir aðrir hlutir sem algengir eru við lækningar: umbúðir, þvagglös, stólpípa, skæri, pinsettur, lyfjaskápar og fleira.12 Árið 1878 hefur spítalinn þó eignast eina „tinspröite”, en vandséð er að hún hafi verið notuð til lyfjagjafa við innstungu. Verður því ekki önnur ályktun dregin af þessu en sú að lyfjadælur hafi ekki verið til á spítalanum á þessum árum. Fyrsta heimild um að íslenskir læknar þurfi að eiga „sprautu“ („morfín og sprautu“), er frá árinu 1902.13 Auglýsingar um lyfjadælur fyrirfinnast heldur ekki með vissu í Læknablaðinu fyrr en á árunum 1929-1931.14, 15
Erfitt er að tímasetja hvenær plastlyfjadælur, sem síðar nefndust einnota lyfjadælur, hafi orðið algengar hér á landi. Elstu heimildir um notkun slíkra lyfjadæla (og nála) á spítölum eru frá árinu 1955.16 Í heilsugæslu höfuðborgarsvæðisins var notkun einnota lyfjadæla orðin þekkt á árunum 1962-1964.17 Slíkar lyfjadælur voru fyrst auglýstar í Læknablaðinu á árunum 1962 og 1965.18, 19
Wood taldi að morfín verkaði á sársauka, bæði staðlega og eftir að hafa frásogast frá íkomustað.10 Af öðrum skrifum hans frá sama tíma er þó ljóst að hann taldi staðlega verkun á verkjastað skipta meginmáli.20 Það var hins vegar annar breskur læknir, Hunter, sem tók af öll tvímæli um að morfín verkaði jafn vel, hvort sem því var stungið í sársaukastaðinn eða fjær og eftir að hafa frásogast þaðan.21
Elstu stungulyf og notkun þeirra
1. Morfín
Morfín er án efa fyrsta lyfið sem gefið var við innstungu undir húð (sbr. Wood að framan). Það sem er ef til vill athyglisverðast við morfín er að það hefur haldið gildi sínu frá upphafi vega og enn eru að koma fram skýringar á verkun þess og notagildi.
Morfín var fyrsti plöntubasinn sem hreinunninn var úr plöntum (morfin úr ópíum) og notaður til lækninga. Það afrek vann ungur lyfjasveinn í þýsku sveitaapóteki í byrjun 19. aldar (1806). Hann hét Friedrich Wilhelm Adam Sertürner (1783-1841) og vann við ótrúlega frumstæðar aðstæður án þess að hafa hlotið nokkra formlega menntun utan apóteksins.22, 23 Auk morfíns verður í þessum flokki lyfja fjallað um kókaín, sem var í árdaga talsvert notað í stungulyf.
Verkjadeyfing er sú verkun morfíns sem hæst ber. Morfín hefur verið ómissandi til verkjadeyfingar við skurðaðgerðir, við vissa langvinna sjúkdóma, á lokastigum lífsins og ekki síst við stór slys og í hernaði. Morfín til innstungu var notað í fransk-þýska stríðinu 1870-1871, báðum heimsstyrjöldunum og enn síðar í Írak og Afganistan. Í bardögunum 1944 á Omahaströndinni í Normandí var morfín enn síðasta hjálp sundurskotnum hermönnum.24 Í þessu sambandi vekur sérstaka athygli frá stríðinu í Írak, að morfín gefið í æð eftir áverka á vígvelli hefur marktæka varnandi verkun gegn „post-traumatic stress disorder“, sem kalla mætti „áfallabundna streituröskun“.25 Á vígvelli og við slysahjálp er morfín gjarnan gefið í sérstökum stungulykjum og í stærri skömmtum en ella. Áður tíðkaðist alloft að nota lyfjasamsetningar til innstungu sem í var morfín, auk annarra alkalóíða í ópíum (tetrapón, omnípón) (mynd 4b).
Læknar á 19. öld notuðu greinilega hugtakið taugaverkur „neuralgia“ í víðari merkingu en gert er í dag, þótt taugaverkur í andlitstauginni þríeinu (sbr. Rynd hér að framan) hafi efalaust verið taugaverkur í nútímaskilningi. Svo virðist sem læknar hafi á þessum árum talið að verkun morfíns á sársauka jafngilti lækningu og ekki áttað sig á því, þótt undarlegt sé, að morfín veldur ávana og fíkn engu síður en ópíum. Raunar er svo að sjá að læknar hafi fyrst talið að ávani og fíkn væru bundin við inntöku en ekki innstungu.5
Allbutt26 var einn sá fyrsti sem varaði við gagnrýnislausri meðferð á verkjum með morfíni. Honum fórust svo orð um slíka sjúklinga: „These patients suffer from various forms of neuralgia from abdominal, uterine, facial, cervico-brachial, sciatic and other pains – they seem as far from cure as ever they were, they all find relief in the incessant use of the syringe, and they all declare that without the syringe life would be insupportable.“ Því má svo bæta við að það var fyrst skömmu fyrir fyrri heimsstyrjöld sem samþykktar voru alþjóðlegar reglur til þess að stemma stigu við ávana og fíkn í morfín, kókaín og fleiri lyf.
Macht3 vakti athygli á því að fyrri tíðar læknar hefðu notað morfín í mun stærri skömmtum en síðar varð. Því til staðfestingar er að morfínlausn til innstungu sem ríkjandi var í Danmörku um aldamótin 1900, var ca. 5% (allt að því fimmfalt meira en nú er) (sbr. mynd 4a).
2. Kókaín
Um miðja 19. öld voru engin ráð önnur til þess að framkalla staðdeyfingu en að frysta hlutaðeigandi vefi tímabundið með efnum á borð við etra eða etýlklóríð. Eftir að þessum efnum hafði verið úðað á húð gafst takmarkað svigrúm til einfaldra skurðaðgerða. Kókaín var fyrsta staðdeyfingarlyfið sem staðið gat undir nafni.
Kókaín var fyrst einangrað og hreinunnið úr blöðum kókaplöntunnar árið 1860. Það gerði þýskur vísindamaður, Albert Niemann. Hann taldi að kókaín hefði sérstaka verkun komið á tungu, sem ylli því að tungan yrði tímabundið dofin. Staðdeyfandi verkun kókaíns var hins vegar fyrst staðfest 1884, þegar austuríski augnlæknirinn Carl Koller (1858-1944) gerði sér ljóst að kókaín hefði yfirborðsvirka staðdeyfingu í augum. Koller hafði áður reynt ýmis lyf, þar á meðal morfín, en ekkert þeirra hafði verkun í líkingu við kókaín.27
Mjög fljótlega eftir þetta tóku þekktir skurðlæknar að nota kókaín til innstungu, ýmist til íferðarstaðdeyfingar eða til svæðisstaðdeyfingar. Meðal þeirra var Stewart Halsted (1852-1922), frumkvöðull í skurðlækningum og í aðgerðum á kviðsliti. Hann er sagður hafa gert yfir 2000 aðgerðir í staðdeyfingu á árunum 1885 og 1886 og notaði til þess sterka kókaínlausn (4%).11 Af öðrum þekktum skurðlæknum sem notuðu kókaín til staðdeyfingar má nefna Þjóðverjana Oberst (1849-1925) og Schleich (1859-1922).27
Kókaín notað til staðdeyfinga í formi stungulyfs getur hæglega frásogast frá íkomustað og valdið ýmsum óæskilegum verkunum. Þar að auki var það ágalli, hve kókaín verkar stutt. Kostir þess að gefa adrenalín með kókaíni fólust einmitt í því að minnka mætti bæði skammta og seinka frásogi kókaíns og lengja þannig staðdeyfandi verkun og minnka óæskileg áhrif. Hér kom til sögunnar þýskur skurðlæknir, Heinrich Braun (1862-1934). Dag einn árið 1900 las hann í blaði að tekist hefði að vinna efni úr nýrnahettum sláturdýra sem drægi saman æðar. Honum kom þá til hugar að blóðtæming í vef með þessu efni gæti átt rétt á sér við notkun staðdeyfingarlyfja. Það var upphaf þess að nota adrenalín með kókaíni og síðar yngri staðdeyfingarlyfjum. Braun varð brautryðjandi í notkun nýrra staðdeyfingarlyfja (prókaín 1905) og frægur fyrir handbók sína í staðdeyfingum.28 Hér á landi var það einkum Matthías Einarsson sem í fyrstu fetaði í fótspor Brauns (sjá síðar).
3. Sýfilislyf
Sýfilis var víða tiltölulega útbreiddur kynsjúkdómur á 19. öld og síðar. Frá fyrri tíð höfðu húðútbrot, sár og fleiður vegna sýfilis verið meðhöndluð útvortis með kvikasilfursamböndum, einkum kalómeli (merkúróklóríði). Síðar tíðkaðist að gefa kvikasilfursambönd í vöðva við sýfilis.
Í fyrsta lyfjaforskriftasafni Kaupmannahafnarspítala frá 1871 (sjá hér á eftir) er stungulyf til íkomu undir húð sem innihélt kvikasilfur og morfín.29 Í lyfjaforskriftasafninu frá árinu 1900 eru fleiri en eitt kvikasilfursamband ætlað til innstungu.30 Athygli vekur að í lyfjaforskriftasafninu frá 1922 eru enn tvær olíudreifur kvikasilfursambanda ætlaðar til íkomu í vöðva og innihélt önnur kalómel, en hin merkúrísalicýlat.31 Þegar þetta var voru þó betri sýfilislyf komin til sögunnar (arsfenamín og vismútsambönd).
Sýnishorn af gömlum kvikasilfurlyfjum til innstungu hefur ekki fundist. Ámynd 5 er sýnishorn af Salyrgan®, mersalýl, sem var hið fyrsta svokallaðra kvikasilfurþvagræsilyfja og var einnig notað í litlum mæli við sýfilis.
Sagan af arsfenamíni, sem sett var á markað árið 1910 með heitinu Salvarsan®, er vel þekkt.32, 33 Salvarsan® var þurrefni í lykjum og þurfti helst að gefa í æð. Meðferð og gjöf var vafningasöm. Til er mjög lifandi lýsing á gjöf lyfsins frá íslenskum lækni sem starfaði í Danmörku. Duftinu úr lykjunni var hellt í sæfða skál og hrært út með natríumbíkarbónatlausn þar til orðin var til gulbrún lausn sem hann gaf sýfilissjúklingi eftir þynningu með saltvatni í bláæð á handlegg.34 Á þessum tíma var gjöf lyfja í æð nýlunda. Salvarsan® barst til Íslands þegar sumarið 1910 og var reynt á holdsveikisjúklingum, gefið í vöðva.35
Fáum árum eftir að Salvarsan® var sett á markað, var tekið að nota neóarsfenamín (Neosalvarsan®) sem var auðleyst í vatni og mun þægilegra í meðförum (mynd 5).
4. Digitalis
Ýmsar digitalissamsetningar voru snemma ætlaðar til innstungu. Vitað er að slík stungulyf voru sum komin á markað skömmu eftir aldamótin 1900. Mjög erfitt hefur reynst að fá upplýsingar að lútandi þessu í aðgengilegum heimildum. Digitalisstungulyf voru (og eru) gefin í litlu magni og því jókst þörfin á að ráða yfir lyfjadælum sem tryggilega gætu mælt lyf í litlu rúmmáli (mynd 6). G-strófantín var digitalissamband sem einungis var notað til íkomu í æð. Vafalítið hafa læknar í upphafi talið notagildi digitalissambanda til innstungu meira en síðar varð. Einn þekktasti hjartalæknir á Íslandi á fyrri árum taldi þannig árið 1943, að fullur árangur af digitalisgjöf fengist nær undantekningarlaust með því að gefa lyfin við inntöku.36
5. Stungulyf í dönskum lyfjaskrám
Danskar lyfjaskrár og lyfjaforskriftabækur giltu og voru lengi notaðar á Íslandi.
Danska lyfjaskráin (Pharmacopoea Danica) kom út 1868, 1896 og enn 1907. Í þessum útgáfum eru engar lyfjasamsetningar til innstungu. Fyrst í útgáfunni 1933 er getið um lyfjasamsetningar til innstungu (alls 9).37 Stungulyfin voru undarlega fá, sem bendir til þess að höfundar lyfjaskrárinnar hafi verið íhaldssamir. Í fyrstu útgáfu lyfjaforskriftasafns Kaupmannahafnarspítala 1871 eru allnokkrar lyfjasamsetningar ætlaðar til innstungu.29 Þar má nefna kvikasilfur + morfín og 5% morfín til innstungu. Einnig er getið um stryknín og atrópín til innstungu. Í útgáfunni frá 1900 eru auk kvikasilfurs, morfíns, apómorfíns, strykníns og atrópíns eftirfarandi lyf til innstungu: Secale cornutum, pílókarpín, kókaín (4%), hýóscýamín og arsen.30 Um kamfóru (notuð í Danmörku frá 1868) skal þess sérstaklega getið að kamfóra í olíulausn til innstungu var í áratugi mikið notuð sem örvandi lyf, og oft í stórum skömmtum, við eitrunum, handa deyjandi fólki og svo framvegis.34
Ljóst er að íslenskir læknar við nám í Danmörku á síðari hluta 19. aldar, gátu auðveldlega komist í kynni við stungulyf. Enda telur Schou8 að stungulyf hafi verið almennt þekkt og notuð af dönskum læknum eftir 1860.
Þróun stungulyfja
Í lyfjaforskriftasafni Kaupmannahafnarspítala frá árinu 1922 er lýst natríumklóríðlausn (0,9%) og samsettri natríumklóríðlausn (Ringers-lausn).31 Þegar hér var komið sögu var vitað um osmótískan þrýsting í líkamsvefjum og að hann væri gróft tekið jafngildur ósmótískum þrýstingi af völdum 0,9% saltvatns („fýsíólógískt saltvatn”). Kom þá smám saman upp sú krafa að lausnir stungulyfja skyldu vera „ísótón”, jafnþrýstnar, við 0,9% saltvatnslausn (með nokkrum vikmörkum þó). Þetta dregur úr hugsanlegum vefjaskemmdum af völdum stungulyfja og var endanlega tekið upp í Dönsku lyfjaskrána 1948 og var það mikið framfaraspor í gerð stungulyfja.38 Á það skal hér enn minnt, að danskar lyfjaskrár giltu þá á Íslandi.
Notkun stungulyfja hófst allmörgum árum áður en Lister birti niðurstöður sínar um smitvörn (antisepsis) og áður en smitgát (asepsis) varð á færi lækna við skurðaðgerðir eða lyfjafræðinga við lyfjagerð. Helstu sárabakteríur voru þá enn ófundnar eða ógreindar.32, 33 Því fór ekki hjá því að ígerðir kæmu í stungusár eftir gjöf stungulyfja. Norman-Jones5 hefur í grein sinni mynd af morfínista sem er að deyja, alsettur kýlum. Hann tók þó jafnframt fram að merkilega fáar lýsingar á sýkingum eftir gjöf stungulyfja sé að finna í fyrri skrifum. Engu að síður vann krafan um smitgát við framleiðslu stungulyfja sér fylgi, svo og krafa um að stungulyf væru sæfð („steril”), ef þess væri nokkur kostur. Þessa sér stað í Lyfjaforskriftasafni Kaupmannahafnarspítala frá 192231 og var tekið upp sem ófrávíkjanleg krafa, ásamt kröfu um „tandurhreinindi“, í Dönsku lyfjaskrána 1948.38
Áður en reglur þessar um smitgát og sæfingu tóku gildi, gat nánast verið tilviljun háð hve örverumenguð stungulyf voru við notkun. Þetta hefur til dæmis átt við þegar morfínlausn til innstungu var tekin úr flöskum og sett í hettuglös sem læknar tóku svo úr og dældu í sjúklinga sína (sbr. mynd 4a34). Þá þekktist lengi að læknar hefðu í fórum sínum nokkurs konar „vasabirgðir“ lyfja í töfluformi, ásamt lyfjadælu og holnál, til þess að leysa upp. Vökvinn hefur vafalaust oft verið sæft saltvatn eða sæft vatn, en ílátin hafa án efa verið breytilegri, allt eftir því hvar læknar voru staddir, þegar lyfin voru gefin! Slíkur búnaður lyfja er sýndur á mynd 7 og var í eigu þekkts augnlæknis (Kjartans Ólafssonar (1894-1956)).
Ljóst er að þróun stungulyfja frá upphafi og til þeirra gæðakrafna sem um þau gilda í dag, tók eigi skemmri tíma en um 100 ár. Fyrir gildistöku lyfjaskrárinnar 1948 hétu stungulyf lausnir til innstungu, eða solutiones pro injectione, en skyldu nú, eftir skarpa aðgreiningu frá öðrum lausnum, heita injectabile (flt. injectabilia). Kristinn Stefánsson (1903-1967) læknir, dósent í lyfjafræði við Háskóla Íslands, sá ástæðu til þess að leggja áherslu á og útskýra þessar nýjungar fyrir læknum í grein í Læknablaðinuárið 1953. Þar segir svo: „Þegar stungulyfjum fjölgaði og notkun þeirra jókst stórlega, varð knýjandi nauðsynlegt að greina þau frá öðrum lausnum, og var sá vandi leystur með heitinu Injectabile(B.P. og U.S.P. sem og Ph.Int. nota Injectio)“. „Læknum er það mikið öryggi að vita, að vart má stinga öðrum lyfjum í hold en Injectabilia, og er ekki ástæða til að ætla, að nokkur læknir dæli inn öðrum lyfjum en þeim, sem merkt eru sem injectabilia, án þess að íhuga mjög vandlega hverju hann sprautar“.39
Öll fyrirmæli um smitgát, sæfingu, jafnþrýsti og tandurhreinindi stungulyfja er enn fremur að finna í Norrænu lyfjaskránni 1963 (Pharmacopoea Nordica 63), en dönsk útgáfa hennar var löggilt hér á landi.40
Heimildir
1. Lyfjaverðskrá 1913. Verðskrá frá Reykjavíkur Apóteki. P.O. Christensen, lyfsali. Reykjavík 1913 (verðskráin gerð samkvæmt tilmælum landlæknis og í samráði við hann).
2. Sérlyfjaskrá 1965. Dóms- og kirkjumálaráðuneytið, Reykjavík 1965.
3. Macht DI. The history of intravenous and subcutaneous administration of drugs. JAMA 1916; 66: 856-60.
4. Feldmann H. Die Geschichte der Injektionen. Laryngo-Rhino-Otol 2000; 79: 239-46.
5. Howard-Jones N. A critical study of the origins and early development of hypodermic medication. J Hist Med All Sci 1947; II (2); 201-49.
6. Møller KO. Farmakologi. Det teoretiske grundlag for rationel farmakologi. 5. útg. Nyt Nordisk Forlag Arnold Busck, København 1958: 391-5.
7. Howard-Jones N. The origins of hypodermic medication. Sci Am 1971; 224: 96-102.
8. Schou J. Subcutan absorption af lægemidler. Doktorsritgerð. Háskólinn í Kaupmannahöfn 1959. Andelsbogtrykkeriet, Odense 1959: 13-7.
9. Wood A. New method of treating neuralgia by the direct application of opiates to the painful points. Edinb Med Surg Jour 1855; 82; 265-81.
10. Wood A. Treatment of neuralgic pains by narcotic injections. BMJ 1858; 26: 721-3.
11. Martín Duce A, López-Hernández F. Origins of the hypodermic syringe and local anesthesia. Their influence on hernia surgery. Hernia 1999; 3: 103-6.
12. Jónsson V. Lækningar og saga. Tíu ritgerðir. Fyrra bindi. Bókaútgáfa Menningarsjóðs, Reykjavík 1969: 310-3.
13. Jónsson V. Lækningar og saga. Tíu ritgerðir. Síðara bindi. Bókaútgáfa Menningarsjóðs, Reykjavík 1969: 720 [tilvísun í skrif Guðmundar Hannessonar árið 1902].
14. Auglýsing um m.a. „glerdælur með föstum málmstút” frá B. Braun, Melsungen. Læknablaðið 1929: 15 [aftan við meginmál nóvemberheftis].
15. Auglýsing um „Record”-sprautur og holnálar frá Fr. P. Dungal, Reykjavík. Læknablaðið 1931: 17 [aftan við meginmál október-nóvemberheftis].
16. Gíslason P (f. 1924, d. 2011), fyrrum yfirlæknir, bréfleg heimild 16. 2. 2010 [segir, að þegar hann hætti á Landspítalanum 1955 hafi þar verið notaðar einnota dælur og nálar].
17. Líndal B (f. 1934), fyrrum hjúkrunarforstjóri, munnleg heimild, mars 2010 [telur, að farið hafi verið að nota einnota plastdælur og nálar á árunum 1962-1964 í Heilsuverndarstöð Reykjavíkur].
18. Auglýsing um m.a.: „Sprautur í miklu úrvali: Recordsprautur, glersprautur, nylonsprautur” frá Remedia hf., Reykjavík. Læknablaðið 1962: 46 [aftan við meginmál 3. heftis].
19. Auglýsing um „plastumbúðir og plasthluti” á nýtískusjúkrahúsum á Norðurlöndum til sóttvarna á sjúkrahúsum og á heilsuhælum frá Hermes sf., Reykjavík. Læknablaðið 1965: 49 [aftan við meginmál 2. heftis].
20. Wood A. Narcotic injection in neuralgia. BMJ 1858: 755 (Editor's letter box).
21. Hunter C. On narcotic injections in neuralgia. Med Times Gaz 1858: 457-8.
22. Møller KO. Historien om opdagelsen af morfin. Medicinsk forum 1966; 19: 65-80.
23. Jóhannesson T. Morphine and codeine. The analgesic effect in tolerant and non-tolerant rats. Doktorsritgerð. Háskólinn í Kaupmannahöfn 1967. Acta Pharmacol Toxicol 25 (Suppl 3). Munksgaard, Copenhagen 1967: 13-4.
24. Beevor A. D-Day. The Battle for Normandy. Penguin Books, London 2009: 110-1.
25. Holbrook TL, Galarneau MR, Dye JL, Quinn K, Dougherty AL. Morphine use after combat injury in Iraq and post-traumatic stress disorder. N Engl J Med 2010; 362: 110-7.
26. Allbutt C. The abuse of hypodermic injection of morphia. Practitioner 1870; 5: 327-31.
27. Holmstedt B, Liljestrand G. Readings in Pharmacology. Raven Press, New York 1981: 155-64.
28. Holmstedt B, Liljestrand G. Readings in Pharmacology. Raven Press, New York 1981: 164-8.
29. Pharmacopoea nosocomii civitatis Havniensis 1871. (Tekið eftir Zeuthen HR. Danske farmakopéer indtil 1925. Fr. Bagges Kgl. Hofbogtrykkeri, København 1927).
30. Pharmacopoea nosocomii civitatis Havniensis 1900. Fløjstrup A, Nebelong C. (útg.). Wilhelm Priors Forlag, København 1900.
31. Formulae nosocomiorum civitatis Havniensis 1922. Bang S, Bing HI, Møller NL Marcussen SS (útg.). Wilhelm Priors Kgl. Hofboghandels Forlag, København 1922.
32. Jóhannesson Þ. Upphaf smitvarnar og smiteyðingar. Upphaf sýklalyfja. Læknablaðið 1989; 75: 101-16.
33. Jóhannesson Þ. Sýklalyfjafræði I (2. útg.). Háskólaútgáfan, Reykjavík 1995: 9-32.
34. Erlendsson V. Kasuistiske Meddelelser. Akut Nikotin-forgiftning - Syfilis behandlet med intravenøs Indsprøjtning af Salvarsan. Ugeskrift for læger 1911; 73: 368-72.
35. Bjarnhéðinsson S. Um lækningatilraunir í Holdsveikra-spítalanum í Laugarnesi (niðurl). Læknablaðið 1917; 3: 85-92.
36. Skúlason T. Digitalis: Meðferð við organiska hjartasjúkdóma. Læknablaðið 1943; 29: 1-9.
37. Pharmacopoea Danica 1933 (Editio VIII). Engelsen & Schrøder, København 1933.
38. Pharmacopoea Danica 1948 (Editio IX). Þrjú bindi. Nyt Nordisk Forlag Arnold Busck, København 1948.
39. Stefánsson K. Nöfn og form lyfja. Læknablaðið 1953; 37: 81-9.
40. Pharmacopoea Nordica 1963 (Editio Danica). Fjögur bindi. Nyt Nordisk Forlag Arnold Busck, København 1963.